Blog

In de in mei 2023 gepubliceerde Staat van het Onderwijs doet de onderwijsinspectie verslag van de huidige situatie in het onderwijs in Nederland.

Cor Verbeek heeft er kritisch naar gekeken en zet hieronder kort uiteen wat opvalt.

Waarom is de taalachterstand van de Turkse Meryem alleen maar groter geworden? Dat is toch vreemd? Want haar leerkracht heeft vier maanden geleden een goed gesprek gehad met haar vader en ze zouden thuis meer Nederlands met haar gaan praten. En hoe komt het dat de vader van de Syrische jongen Ahmed tijdens het oudergesprek alleen maar over zichzelf wilde vertellen in plaats van over de vele conflicten waar zijn zoon al een paar weken in verzeild raakt?

Aansluiten bij de capaciteiten van leerlingen. Dat klinkt logisch. Geen leraar is er tegen. Toch vindt het te weinig plaats in de lessen in het voortgezet onderwijs, zo constateert ook de Inspectie van het Onderwijs in de recent verschenen Monitor Leskwaliteit.

Vaardigheden rond klanken en letters zijn een belangrijk onderdeel van geletterdheid van jonge kinderen.  Het is de basis voor het goed leren lezen en schrijven. In de kleuterperiode leggen we het fundament hiervoor door klankleer: het fonologisch en fonemisch bewustzijn.

In onze samenleving vormen woorden de sleutels voor taalbegrip en kennisoverdracht. Onze woordenschat is dan ook van groot belang voor het functioneren in de maatschappij. Een veel terugkomende vraag is hoe leerkrachten ervoor kunnen zorgen dat woordenschat wordt aangeleerd. Leerkrachten leggen namelijk de hele dag woorden uit, maar merken dat hun inspanning niet altijd tot de gewenste resultaten leiden. Maar wat werkt dan wel?

Steeds vaker heb je kinderen met een niet-Nederlandse achtergrond in je klas. Je wilt ook hen het beste onderwijs geven, zorgen dat ze kunnen meekomen, niet uitvallen. Soms merk je echter dat je zo’n kind en zijn ouders niet begrijpt en zij jou niet. Je weet niet waar het mis gaat, omdat je vaak niet weet wat je niet weet. Bovendien ben je bang om iets verkeerds te zeggen; je wilt het juist goed doen. Iedereen erkent het belang van aandacht en respect voor culturele verschillen, zeker in onderwijssituaties en juist ook in deze tijd van polarisatie. Maar hoe ga je in de praktijk om met de verschillende achtergronden van leerlingen en ouders op school?

Jonge kinderen zijn gefascineerd door alles om zich heen. Nieuwe prikkels verwonderen hen en ze vinden het prachtig om anderen daarop te wijzen en erover ‘in gesprek’ te gaan. Ook als ze daar nog geen woorden voor hebben. Relaties tussen kinderen en volwassenen die responsief zijn – dus met veel interacties – vormen een sterke basis in de hersenen van een kind voor toekomstig leren en ontwikkelen. Je zou het het pingpong-principe kunnen noemen: het kind speelt de bal aan en de ouder of begeleider speelt hem weer terug.

De eerste weken en maanden van het schooljaar zijn altijd een interessante tijd, vanuit je rol als leraar en vanuit groepsdynamiek. In deze periode worden immers de geschreven en ongeschreven regels duidelijk en wordt de klas een groep of niet. Als leraar kun je hier invloed op uitoefenen. De groepsdynamiek kun je beïnvloeden door de zes rollen van de leraar effectief in te zetten. Die zes rollen geven houvast om je gedrag consistent neer te zetten, zodat de leerlingen optimaal, veilig en zo aangenaam mogelijk kunnen leren en het lesgeven jou makkelijker afgaat.

De teamleden van de jonge Christelijke Basisschool AquaMarijn in Groningen zijn ambitieus. Ze wilden zichzelf en hun school verder ontwikkelen. Niet via een training, maar intensiever en meer passend bij hun speerpunt: lerende cultuur. Sommige teamleden waren al bekend met Lesson Study: een methode waarbij je samen met collega’s een goed doordachte les ontwerpt, een collega de les geeft en de anderen observeren. Omdat het team Lesson Study professioneel in wilden zetten, schakelden ze begin vorig schooljaar CPS in voor de begeleiding.

Een nieuw schooljaar, een nieuw begin. Tenminste, dat hoop ik dan maar. Er zijn tenslotte nog 9100 voltijds lerarenbanen in te vullen en, dat wordt vaak vergeten, ook nog 1100 fte aan directeursfuncties staat open. Niet gek dus dat voor een groot aantal scholen het jaar minder vrolijk begint.

Op verzoek van onderbouwteams of kinderopvangteams neem ik nogal eens een kijkje in peuter- of kleutergroepen. Bijvoorbeeld in het kader van een visietraject op het jonge kind of om adviezen te kunnen geven over hoe spel en spelend leren beter kunnen. Een ochtend observeren bij de kleuters. Wat is nou leuker dan dat?

We hebben met ingang van augustus 2021 te maken met een nieuw wet in het onderwijs: de wet “Verduidelijking Burgerschapsopdracht’. We hadden sinds 2006 al de wet 'Bevordering actief burgerschap en sociale integratie' (sinds 2006) en sinds 2015 de wet ‘Veiligheid op school’ (2015). En nu dus deze. Alle drie de wetten dienen min of meer hetzelfde doel: een veilige(r) samenleving en (jonge) mensen die al vroeg, dus ook op school, leren hoe zij daar een bijdrage aan kunnen leveren. En: moeten leveren. 

Deze zin is een statement. Het zet een spot op wat ertoe doet bij burgerschapsvorming: zelf kunnen denken én samen kunnen zijn – tegelijkertijd. Dan weten we gelijk wat er zo moeilijk aan is. Het gaat om jouw vrijheid én die van de ander en je daartoe leren verhouden. Dit blog gaat over het versterken en onderhouden van ‘goed burgerschap’ en een zeer belangrijke voorwaarde daarvoor: het vermogen tot zelfstandig oordelen én hoe je leerlingen dat kunt leren.